“… hiçbir şeyi beni sahiplenecek kadar sahiplenmedim..."

Bu dünyaya çıplak geldim, çıplak gideceğim. Yaşamda hiçbir şey benim değildi ve hiçbir şeyi beni sahiplenecek kadar sahiplenmedim.

Bulunduğum yerden dolayı hiçbir varlığı hor görmedim, herkesle görüştüm, herkesle konuştum, herkesin sofrasına oturdum. Köylüsünden kentlisine, herkesle arkadaş oldum ve hatta olabilirim de. 

Kim olursa olsun sevdim, sevildim. Güldüm yaşamda ve artık kötülere bile teşekkür ediyorum. Yaptıkları bir coğrafyada dört mevsim gibiydi. Ben kötülerin sayesinde çiçek açmayı, rüzgârdan dalımı sakınmayı, fırtınalarda içime çekilmeyi, güz yangınlarına boyun eğmeyi, yaralarımda kabuk bağlamayı öğrendim. 

Kötülerin yarattığı, kötü hava şartlarının yüreğimi daha da güçlü kıldığını fark ettiğimden beri minnettarım onlara. Ve gerçekten ve yürekten teşekkür ediyorum. Yüreğimdeki yangına sürekli odun atarak ateşi hârlı tuttukları için. Sonsuz sayıda yıldızlar kadar teşekkür ediyorum. Sayelerinde karanlıklardan nasıl aydınlıklar yaratacağını öğrendi gözlerim. Evet, siz kötülere artık teşekkür ediyorum. Karanlık yalnızlıklardan nasıl birliktelikler çıkaracağımı öğrendim, coğrafyamda yarattığınız farklı mevsimlerden. Bir ressamın paletindeki bütün renkleri gösterdiğiniz için yaşam tablomun renkleri daha güzel şimdi. Teşekkür ederim, iyi ki varsınız. 

Bilin ki, mevsimler değişmezse yeryüzünde, rüzgâr esmezse bir yaprakta, yağmur değmezse kabuğa, fırtınalar kırmazsa bir dalı, güneş kavurmazsa bir ağacı, daha güçlü ve canlı kalmayı nasıl öğrenir her canlı…”